Biednie na bogato

      To miał być najlepszy dzień w życiu. Wiecie, w końcu można się wcisnąć w kieckę i szpilki. A takich rzeczy na co dzień się nie robi, przynajmniej nie ja. Sukienkę wybierałam już od początku roku. Po kilku miesiącach stwierdziłam, że chcę się wyróżniać. Groszki bez wątpienia by mi to zapewniły. Ale jak na ironię, nigdzie nie ma sukienek w groszki. Co za pech! Jednak jak to się mówi głupi ma zawsze szczęście i będąc na jakimś pokazie przedszkolaków, znalazłam krawcową, która uszyła mi sukienkę w groszki. 

      Niektóre dziewczyny chodziły do kosmetyczki i fryzjera. Ja stwierdziłam że mam na to wywalone. Makijaż miałam zrobić sobie sama, ale w końcu zrobiła mi go koleżanka z klasy. Powiedzmy, że takie doświadczenie, 45 minut przed balem. Fryzura oklapła mi zaraz po jej zrobieniu, ale widać chyba, że miały wyjść fale. 

     Te jakże cudowne dodatki. Wstążka z pasmanterii, torebka przez przypadek znaleziona w pokoju, biżuteria zakładana w biegu.

     Powiem Wam że o takim partnerze, jakiego miałam ja, nie jedna mogłaby sobie pomarzyć. Nie no, naprawdę gentelman, z różą, odsuwał mi krzesło, byłam pod wrażeniem. Ale więcej nie napiszę, bo czuję się, jakbym Go obgadywała.

     Było nerwowo, więc tradycyjnie nie zabrakło też łez. Mimo wszystko, wieczór był świetny, a przygotowania się nie liczą. Wyglądałam oryginalnie, nikt nie miał takiej samej sukienki. Więc jestem z siebie zadowolona. 

    Mam tutaj kilka fotek. Na których wyglądałam jak trup. Dosłownie! Najbardziej było widać to jak stałam obok W. Po 30 minutach bezustannego skakania, musiałam pozbyć się butów. A tak na marginesie, to nienawidzę się w makijażu niecodziennie stosowanym przeze mnie. Kreski i jasny cień na powieki- owszem. Ewentualnie czasami mocniejsze usta. Ale brwi? Nie, nie, definitywnie odmawiam. Przynajmniej na razie.

Polonez, i te kamienne twarze

Trzy cudowne pary 

Wiktoria